Birileri gider, birileri kalır. Nedeni olmaz bazen, sadece bitmesi gerekir. Kimi kalleşçe, kimi insanca, kimi utangaç, kimi terbiyesizce ama birileri gider.
Neden gittiği, neden bittiği, kimin suçlu olduğu gibi konulara girilmez bu yazıda çünkü işin özü; kalanın yaşadıklarıdır.
Aşk, bir kalbe girip oturduğunda, sonsuza kadar orada kalmayacağını biliyordur. Akla sinyalini gönderir. Bilinçaltı hep tetiktedir.
Ancak insan bunu düşünmez, düşünmek istemez! Yaşadıklarının büyüsündedir, doğrusu da budur. İnsan aşık olunca, son nefesine kadar yanında kalsın ister. Bir ömrün yükünü birlikte çekmek ister. Sabah uyanınca sevdiğinin yüzünü görsün, dünya sadece ikisi için dönsün ister. Fakat istemek yetmez…
Aşk, uzun süre bir kalbin içine hapsedilmekten hoşlanmaz. Kendini mahkum gibi hisseder, kırar bir gün gelir zincirlerini, çıkıp gider.
Aşk giderken, yardımcılarına emreder, onlar gelir otururlar aynı kalbin ortasına. Önce acı başlar görevine. O kadar çok yanar ki canın, sonunda acıyı bile hissedemez hale gelir insan. Bir yüreğin bu şiddette bir sancıya nasıl katlandığına şaşırır kalırsın.
Hani arı soktuğunda, böcek ısırdığında pis kanı dışarı akıtırsın ya; acının görevi de budur. O dayanılmaz kalp sancılarıyla, pis kanı dışarı akıtır. O acıyı çekmeden temizlenmez yürek! Kanatarak, kanırtarak yapar işini acı.
Hani arı soktuğunda, böcek ısırdığında pis kanı dışarı akıtırsın ya; acının görevi de budur. O dayanılmaz kalp sancılarıyla, pis kanı dışarı akıtır. O acıyı çekmeden temizlenmez yürek! Kanatarak, kanırtarak yapar işini acı.
Sırasını savar acı, arkadan öfke geçer yerine. Aklında, ruhunda, kalbinde ne varsa temizlemeye başlar. Kalbin dağınıklığını toparlamak için, sözcüklere döker her şeyi, konuşturur. Söylendikçe, kızdıkça atar dışarı ne kalmışsa gönülde.
Son yardımcı umuttur. Temizlenmiş, dağınıklığı atılmış ama boş duran kalbin içine girer. Yeni bir sayfayı açabilme cesaretini hissettirir. Hiçbir şeyin son olmadığını, daha güzeline, daha iyisine ulaşabileceğini anlatır. Ve bir gün, umudun söyledikleri gerçekleşir.
Son yardımcı umuttur. Temizlenmiş, dağınıklığı atılmış ama boş duran kalbin içine girer. Yeni bir sayfayı açabilme cesaretini hissettirir. Hiçbir şeyin son olmadığını, daha güzeline, daha iyisine ulaşabileceğini anlatır. Ve bir gün, umudun söyledikleri gerçekleşir.
Aşk bazen, kendisi kadar hercai olmayan ortağını ikna eder. Kendi gider, ortağı sevgi kalır. Sevgi pek nazlıdır, her kalbi beğenmez ama geldiğinde de, çok kırmazsan gitmez.
Aşk, her zaman girecek yeni kalpler arar ama unutmayın ki; her aşk kendi yarasını sarar!
//Alıntıdır//
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder